‘’Hayatımı erkekler için yeterli olabilmeye uğraşarak harcadığımı fark ettiğimde bu yazıyı yazma kararı aldım.’’ (Bir-iki ay önce yazmaya başladığım bir yazının giriş cümlesi)
Ülke şartlarıyla kıyaslandığında ortalamanın çok daha üzerinde bir destek gördüm ailemden hep. Okumamı, kendi ayaklarımın üzerinde durmamı, birey olmamı çok isteyen bir ailem oldu. Etrafımda yine ortalamaya kıyasla çok daha fazla iyi örnek vardı. Babaannem, annem, halalarım hepsi okumuş kendi mesleklerini yapan, ekonomik bağımsızlıklarını kazanmayı başarmış kadınlardı. Bütün bunlara rağmen ben kendim için bir şeyler yapmaya 19 yaşında üniversiteye girip evden uzaklaştıktan sonra başladım. Kendim için değil de etrafımdaki erkek figürlerini tatmin etmek için uğraştığımı, zamanımı bununla harcadığımı ve birey olmaktan çok uzak olduğumu fark edişim de bununla başladı. Dışardan bakmadan neyin içinde olduğunu anlaması mümkün olmuyor insanın. Benim dışarı çıkabilmem her şeye rağmen ve bir yandan da her şeyden ötürü 19-20 senemi aldı. Dışarı çıktığım an fark ettim ki bizlerden, kadınlardan, birey olma hakkını, farklı insanlar olma özgürlüğünü almışlar verilen onca mücadelenin de temel sebebi buymuş. Başlarda kendimden çok utandım, bunu nasıl bu kadar geç fark ettim ve nasıl beni direkt etkileyen bir şeyden bu kadar habersiz yaşadım yıllarca aklım almadı. Sonrasında kendime kızmayı bırakıp mücadele veren bütün kadınlara, sahip oldukları farkındalığa ve dışarı çıkabilme cesaretlerine inanılmaz bir saygı duymaya başladım. Bir süre sonra küçük ya da büyük kendim için yaptığım ve bireysel gelişimim için attığım her adımdan aynı şekilde gurur duymaya başladım. Her kadın, kadın olma bilincine, öz sevgiye ve saygıya sahip olana kadar, bunlara sahip olacakları imkanlar kendilerine sağlanana kadar mücadelemizin bitmemesi ümidiyle…
Arzu Nisan Acemi
Artı Dergi 